Υπάρχουν βαθύτερα αίτια της συμπεριφοράς στο ασανσέρ σύμφωνα με την ψυχολογία
Έχετε παρατηρήσει τη συμπεριφορά είτε τη δική σας, είτε των άλλων όταν συνωστίζεστε στην πόρτα ενός ασανσέρ. Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων. Αυτοί που τρέχουν έξω χωρίς να κοιτάζουν πίσω και εκείνοι που πάντα αφήνουν τους άλλους να περάσουν, περιμένοντας να βγουν πρώτοι.
Εάν ανήκετε στη δεύτερη ομάδα, η ψυχολογία έχει απάντηση. Η ψυχολόγος Olga Albaladejo, ανέλυσε την “ψυχολογία του ανελκυστήρα” για το sfpdentalserviceversilia. «Πες μου πώς συμπεριφέρεσαι στο ασανσέρ και θα σου πω πώς χειρίζεσαι την επαφή με το απρόβλεπτο», αστειεύτηκε η συγγραφέας του Conjuros del Bien-Estar. Η ειδικός εξηγεί ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά αυτών των ευγενικών ανθρώπων.
Ενσυναίσθηση
Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι η ενσυναίσθηση. «Είναι άνθρωποι που προσέχουν τις ανάγκες των άλλων», εξηγεί η ειδικός, «ακόμη και σε μικροχειρονομίες. Έχουν αυτή την ικανότητα, σπάνια σήμερα, να αντιλαμβάνονται το περιβάλλον χωρίς να είναι κλεισμένοι στον δικό τους κόσμο».
Σύμφωνα με την ψυχολόγο, «η ενσυναίσθηση είναι μια θεμελιώδης κοινωνική δεξιότητα που εκδηλώνεται με μικρές χειρονομίες», όπως η υποχώρηση, η εξέταση στα μάτια ή η αναμονή της σειράς κάποιου.
«Όχι μόνο βλέπουν ποιος περιμένει να μπει, αλλά το ακούνε. Είναι η ενσυναίσθηση που εκφράζεται στην καθημερινή ζωή», καταλήγει η ειδικός.
Κουλτούρα σεβασμού
Οι κανόνες ευγένειας απαιτούν, όπως είπε η ψυχολόγος, να αφήσετε “να βγουν πριν εισέλθετε”. Είναι εκπαίδευση, αλλά και ζήτημα μαθηματικής λογικής. Αλλά αφήνοντας κατά μέρος τον παραλογισμό του να μας στριμώχνουν όλους σε ένα μικροσκοπικό χώρο χωρίς να αφήνουμε αυτούς από μέσα έξω, η ψυχολόγος επισημαίνει ότι εκείνοι που συνήθως υποχωρούν «έχουν εκπαιδευτεί με πολύ εσωτερικευμένους κανόνες ευγένειας».
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο «για αυτούς, η υποχώρηση δεν είναι κάτι που σκέφτονται, αλλά κάτι που “έρχεται από μόνο του”». Στην ψυχολογία, συνεχίζει η ειδικός, «αυτή η συμπεριφορά είναι μέρος των σεναρίων που μαθαίνονται». Με άλλα λόγια, «επίκτητους αυτοματισμούς που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά μας χωρίς την ανάγκη συνειδητής αντανάκλασης».
Χρειάζεστε έγκριση
Αν και μιλήσαμε για εκείνους που υποχωρούν ως καθημερινοί ήρωες, επειδή το να είσαι ευγενικός και να σταματάς να σκέφτεσαι τους άλλους σε αυτόν τον γρήγορο κόσμο είναι μια πραγματική πράξη ηρωισμού και εξέγερσης, η ειδικός εξηγεί ότι η υποχώρηση «δεν συνεπάγεται πάντα αλτρουισμό ή ευγένεια».
Αντίθετα, διαβεβαιώνει, μερικές φορές «αποκαλύπτει μια τάση να εντρυφούμε ή να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις». Οι άνθρωποι που είναι ανασφαλείς ή πολύ απαιτητικοί από τον εαυτό τους, προσθέτει, «μπορούν να ενεργήσουν με αυτόν τον τρόπο για να γίνουν αντιληπτοί ως ευγενικοί, ακόμη και εις βάρος της άνεσής τους».
Και προσέξτε, γιατί ακόμα κι αν η υποχώρηση δεν πρέπει απαραίτητα να είναι κάτι σοβαρό, αυτή η τάση να υποχωρήσετε για να ευχαριστήσετε μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Η Albaladejo το τονίζει αυτό, προειδοποιώντας μας ότι «σε αυτές τις περιπτώσεις, η υποχώρηση δεν επιδιώκει να ωφελήσει τον άλλο, αλλά να προστατεύσει τον εαυτό του από την κρίση ή να αποφύγει τη δική του δυσφορία». Εάν αυτό επεκταθεί και σε άλλους τομείς της ζωής, μπορεί να γίνει πρόβλημα.
Προφίλ αποφυγής
Σε στενή σχέση με την προηγούμενη εξήγηση, συνεχίζει η ψυχολόγος, «βρίσκουμε περισσότερα προφίλ αποφυγής». Υπάρχουν άνθρωποι που «υποχωρούν όχι τόσο από γενναιοδωρία, όσο για να μην αντιμετωπίσουν πιθανές κατηγορίες».
Σε αυτές τις περιπτώσεις, το άτομο προτιμά να «αποδεχτεί τη δυσφορία του παρά να υποφέρει από το αποδοκιμαστικό βλέμμα των άλλων».
Επίγνωση
Για να ολοκληρώσουμε με μια πιο θετική σημείωση, η ψυχολόγος εξηγεί ότι υπάρχει ένα πρόσθετο χαρακτηριστικό που συχνά ενώνει τους ανθρώπους που δίνουν απαλά τη θέση τους σε άλλους. Είναι μια υψηλή «συνειδητοποίηση του κοινόχρηστου χώρου».
«Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ ανεπτυγμένη αίσθηση της συλλογικότητας», λέει η Albaladejo, «γνωρίζουν ότι ο ανελκυστήρας είναι ένας κοινός χώρος και ότι, όπως και σε έναν κυκλικό κόμβο, η ρευστότητα της κυκλοφορίας εξαρτάται από την υποχώρηση όταν είναι απαραίτητο».
Αυτό το χαρακτηριστικό σημαίνει ότι για αυτούς τους ανθρώπους «η υποχώρηση δεν είναι μια χειρονομία, αλλά ένας τρόπος ύπαρξης στον κόσμο», καταλήγει η ψυχολόγος.