Ουρουγουάη: Πέθανε ο Χοσέ Μουχίκα – Ποιος ήταν ο «φτωχότερος πρόεδρος στον κόσμο»

Ο πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης Χοσέ Μουχίκα, ο «Πέπε» των φτωχών που έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο για τον λιτό τρόπο ζωής του, πέθανε σε ηλικία 89 ετών

Ο πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης Χοσέ Μουχίκα, γνωστός ως «Πέπε», πέθανε σε ηλικία 89 ετών. Ο πρώην αντάρτης που κυβέρνησε την Ουρουγουάη από το 2010 έως το 2015 ήταν γνωστός ως ο «φτωχότερος πρόεδρος» στον κόσμο λόγω του μετριοπαθούς τρόπου ζωής του.

Ο νυν πρόεδρος Γιαμαντού Όρσι ανακοίνωσε τον θάνατο του προκατόχου του στο X, γράφοντας: «σας ευχαριστούμε για όλα όσα μας δώσατε και για τη βαθιά σας αγάπη για τον λαό σας». Η αιτία θανάτου του πολιτικού δεν ανακοινώθηκε, είναι γνωστό ωστόσο ότι έπασχε από καρκίνο του οισοφάγου.

Λόγω του απλού τρόπου ζωής του ως πρόεδρος, της κριτικής του στον καταναλωτισμό και των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που προώθησε – οι οποίες, μεταξύ άλλων, σήμαιναν ότι η Ουρουγουάη έγινεη πρώτη χώρα που νομιμοποίησε την ψυχαγωγική χρήση μαριχουάνας – ο Μουχίκα έγινε μια γνωστή πολιτική προσωπικότητα στη Λατινική Αμερική και πέρα ​​από αυτήν.

Η δημοτικότητά του ήταν ασυνήθιστη για έναν πρόεδρο της Ουρουγουάης, μιας χώρας με μόλις 3,4 εκατομμύρια κατοίκους, όπου το έργο του είχε προκαλέσει επίσης αντιδράσεις. Στην πραγματικότητα, παρόλο που πολλοί έτειναν να βλέπουν τον Μουχίκα ως κάποιον εκτός πολιτικής τάξης, αυτό δεν ίσχυε.

Είχε πει ότι το πάθος του για την πολιτική, καθώς και για τα βιβλία και την καλλιέργεια της γης, του το μετέδωσε η μητέρα του, η οποία τον μεγάλωσε σε ένα σπίτι μεσαίας τάξης στο Μοντεβιδέο, την πρωτεύουσα.

Ως νέος, ο Μουχίκα ήταν μέλος του Εθνικού Κόμματος, μιας από τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της Ουρουγουάης, η οποία αργότερα έγινε η κεντροδεξιά αντιπολίτευση στην κυβέρνησή του. Τη δεκαετία του 1960, βοήθησε στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Κινήματος Τουπαμάρος (MLN-T), μιας αριστερής ομάδας ανταρτών πόλεων που διέπραττε επιθέσεις, απαγωγές και εκτελέσεις, αν και πάντα υποστήριζε ότι δεν διέπραξε καμία δολοφονία.

Επηρεασμένο από την κουβανέζικη επανάσταση και τον διεθνή σοσιαλισμό, το MLN-T ξεκίνησε μια εκστρατεία παράνομης αντίστασης κατά της κυβέρνησης της Ουρουγουάης, η οποία εκείνη την εποχή ήταν συνταγματική και δημοκρατική, αν και η αριστερά την κατηγόρησε ότι ήταν ολοένα και πιο αυταρχική.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Μουχίκα συνελήφθη τέσσερις φορές. Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, το 1970, πυροβολήθηκε έξι φορές και παραλίγο να πεθάνει. Ο Μουχίκα θα μείνει στην ιστορία για τον απλό τρόπο ζωής που υιοθέτησε εντός και εκτός πολιτικής. Δραπέτευσε από τη φυλακή δύο φορές, σε μία περίπτωση μέσω μιας σήραγγας με 105 άλλους κρατούμενους του MLN-T, σε μια από τις μεγαλύτερες αποδράσεις στην ιστορία των φυλακών της Ουρουγουάης.

Όταν ο στρατός της Ουρουγουάης πραγματοποίησε πραξικόπημα το 1973, τον συμπεριέλαβε σε μια ομάδα «εννέα ομήρων» τους οποίους απείλησε να σκοτώσει αν οι αντάρτες συνέχιζαν τις επιθέσεις τους. Στα 14 και πλέον χρόνια που πέρασε στη φυλακή κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 και του 1980, βασανίστηκε και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρόνου σε σκληρές συνθήκες και απομόνωση, μέχρι που αφέθηκε ελεύθερος το 1985, όταν η Ουρουγουάη επέστρεψε στη δημοκρατία.

Συνήθιζε να λέει ότι κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του, βίωσε την τρέλα από πρώτο χέρι, υποφέροντας από παραληρηματικές ιδέες και μιλώντας ακόμη και με μυρμήγκια. Η ημέρα που αφέθηκε ελεύθερος ήταν η πιο ευτυχισμένη ανάμνησή του, λέει: «Το να γίνω πρόεδρος ήταν ασήμαντο σε σύγκριση με αυτό».

Από αντάρτης πρόεδρος

Λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωσή του, υπηρέτησε ως νομοθέτης, τόσο στη Βουλή των Αντιπροσώπων όσο και στη Γερουσία, την κάτω και την άνω βουλή της χώρας αντίστοιχα. Το 2005, έγινε υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση του Frente Amplio, του αριστερού συνασπισμού της Ουρουγουάης, πριν γίνει πρόεδρος της Ουρουγουάης το 2010. Ήταν 74 ετών τότε και, για τον υπόλοιπο κόσμο, ακόμα άγνωστος.

Η εκλογή του σηματοδότησε μια σημαντική στιγμή για την αριστερά της Λατινικής Αμερικής, η οποία ήταν ήδη ισχυρή στην ήπειρο εκείνη την εποχή. Ο Μουχίκα έγινε ηγέτης μαζί με άλλους αριστερούς προέδρους όπως ο Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα στη Βραζιλία και ο Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα.

Ωστόσο, ο Μουχίκα κυβέρνησε με τον δικό του τρόπο, επιδεικνύοντας πραγματισμό και θράσος σε αρκετές περιπτώσεις, λένε οι πολιτικοί σχολιαστές. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, εν μέσω ενός αρκετά ευνοϊκού διεθνούς πλαισίου, η οικονομία της Ουρουγουάης αναπτύχθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 5,4%, η φτώχεια μειώθηκε και η ανεργία παρέμεινε χαμηλή.

Η Ουρουγουάη προσέλκυσε επίσης την παγκόσμια προσοχή για τους κοινωνικούς νόμους που ψηφίστηκαν από το κοινοβούλιο εκείνα τα χρόνια, όπως η νομιμοποίηση των αμβλώσεων και η κρατική ρύθμιση της αγοράς μαριχουάνας. Ενώ βρισκόταν στο αξίωμα, ο Μουχίκα αρνήθηκε να μετακομίσει στην προεδρική κατοικία (ένα αρχοντικό), όπως συνήθως κάνουν οι αρχηγοί κρατών σε όλο τον κόσμο.

Αντίθετα, παρέμεινε με τη σύζυγό του – πολιτικό και πρώην αντάρτη Λουσία Τοπολάνσκι – στο ταπεινό σπίτι τους στα περίχωρα του Μοντεβιδέο, χωρίς οικιακή βοήθεια και με ελάχιστη ασφάλεια. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ντυνόταν πάντα πρόχειρα, ότι συχνά τον έβλεπαν να οδηγεί το ανοιχτό μπλε Volkswagen Beetle του 1987 και ότι έδινε ένα μεγάλο μέρος του μισθού του, οδήγησε ορισμένα μέσα ενημέρωσης να τον αποκαλούν «τον φτωχότερο πρόεδρο του κόσμου».

Αλλά ο Μουχίκα πάντα απέρριπτε αυτόν τον τίτλο: «Λένε ότι είμαι ο φτωχότερος πρόεδρος. Όχι, δεν είμαι», είπε σε συνέντευξη στο BBC το 2012 στο σπίτι του. «Φτωχοί είναι αυτοί που θέλουν περισσότερα […] επειδή βρίσκονται σε έναν ατελείωτο αγώνα δρόμου».

Παρά το γεγονός ότι ο Μουχίκα διακήρυττε τη λιτότητα, η κυβέρνησή του αύξησε σημαντικά τις δημόσιες δαπάνες, διευρύνοντας το δημοσιονομικό έλλειμμα και οδηγώντας τους αντιπάλους του να τον κατηγορούν για σπατάλη. Επικρίθηκε επίσης για την αποτυχία του να αντιστρέψει τα αυξανόμενα προβλήματα στην εκπαίδευση της Ουρουγουάης, παρά το γεγονός ότι είχε υποσχεθεί ότι η εκπαίδευση θα αποτελούσε κορυφαία προτεραιότητα για την κυβέρνησή του.

Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλους ηγέτες στην περιοχή, δεν κατηγορήθηκε ποτέ για διαφθορά ή για υπονόμευση της δημοκρατίας της χώρας του.

Μέχρι το τέλος της κυβέρνησής του, ο Μουχίκα είχε υψηλό ποσοστό δημοτικότητας στο εσωτερικό -κοντά στο 70%- και εξελέγη γερουσιαστής, αλλά πέρασε επίσης μέρος του χρόνου του ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο μετά την παραίτησή του από την προεδρία.

«Τι τραβάει λοιπόν την προσοχή του κόσμου; Ότι ζω με πολύ λίγα, σε ένα απλό σπίτι, και οδηγώ ένα παλιό αυτοκίνητο; Τότε αυτός ο κόσμος είναι τρελός επειδή εκπλήσσεται από [αυτό που είναι] φυσιολογικό», αναλογίστηκε πριν αποχωρήσει από το αξίωμά του.

Ο Μουχίκα αποσύρθηκε από την πολιτική το 2020, αν και παρέμεινε κεντρική προσωπικότητα στην Ουρουγουάη. Ο πολιτικός του κληρονόμος, Γιαμαντού Όρσι, εξελέγη πρόεδρος της Ουρουγουάης τον Νοέμβριο του 2024 και η ομάδα του εντός του Frente Amplio απέκτησε τον μεγαλύτερο αριθμό κοινοβουλευτικών εδρών από την επιστροφή της χώρας στη δημοκρατία.

Πέρυσι, ο Μουχίκα ανακοίνωσε ότι είχε καρκίνο και οι αναφορές στην ηλικία του και την αδυσώπητη εγγύτητα του θανάτου γίνονταν όλο και πιο συχνές – αλλά πάντα αποδεχόταν το τελικό αποτέλεσμα ως κάτι φυσικό, χωρίς δράμα. Στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε στο BBC τον Νοέμβριο του περασμένου έτους, είπε: «Ξέρουμε ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Και ίσως αυτό είναι το αλάτι της ζωής».

Πηγή