Συγκεντρώσεις για τα Τέμπη: Πού θα οδηγήσει η επανάληψή τους, η σύγκριση με τους «Αγανακτισμένους»
Για άλλη μια φορά ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι κατά καιρούς δύναται να αφυπνιστεί από την μακροχρόνια πολιτική νιρβάνα του και να ζητήσει όσα θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτα. Όπως για παράδειγμα ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Τα πρωτοφανή συλλαλητήρια της προηγούμενης Παρασκευής ύφαναν το νήμα της ελπίδας για το αύριο μιας χώρας, της οποίας ο λαός από τα διχαστικά καφενεία του μεταπολιτευτικού παρελθόντος πέρασε σταδιακά στην σημερινή απολιτίκ φιλοσοφία και την απαξίωση των κομμάτων.
Αφορμή για το ξεβόλεμα ήταν η τραγωδία των Τεμπών. Το άδικο, που προέκυψε από τα κραυγαλέα λάθη εκείνης της νύχτας και η επακόλουθη διαχείριση της κατάστασης σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο έριξε λάδι στο καντήλι της οργής. Μιας οργής κατά βάση βουβής, όπως αποδείχτηκε την περασμένη Παρασκευή, αλλά και χθες. Μια οργής αδέσμευτης μιας και το συλλαλητήριο της προηγούμενης Παρασκευής δεν «καπελώθηκε» ως είθισται από κανέναν εργατικό ή συνδικαλιστικό φορέα. Μιας οργής, η οποία δεν υπέκυψε στην προβοκάτσια του επακόλουθου σαματά και των επεισοδίων. Και επανήλθε. Και θα επανεμφανιστεί και αύριο. Και μετά πιθανότητα ξανά.
Σε σημείο τέτοιο, που οι διαδηλωτές για τα Τέμπη να συγκρίνονται με τους πάλαι ποτέ «Αγανακτισμένους».
Η Γαλλίδα φιλόσοφος Σιμόν Βέιλ έλεγε χαρακτηριστικά ότι «δεν είναι η θρησκεία το όπιο του λαού, αλλά η επανάσταση». Ωστόσο ο Πλάτων υπογράμμιζε ότι «η εξέγερση είναι ο πιο δύσκολος από όλους τους πολέμους».
Μπορεί να υπάρξει σύγκριση μεταξύ «Αγανακτισμένων» και των εσχάτως διαμαρτυρομένων για τα Τέμπη; Θα ήταν άστοχο.
Ας θυμηθούμε λίγα πράγματα… Ήταν τα πρωτόγνωρα γεγονότα από την περίοδο Μαΐου – Οκτωβρίου 2011, απόνερα και της τραγωδίας της Μαρφίν ένα χρόνο πριν, τότε που εξαγριωμένοι πολίτες πολιορκούσαν το Κοινοβούλιο, απηύθυναν μαζικό χαιρετισμό δια της ανοιχτής παλάμης στους βουλευτές, και τελικά κάποιοι εξ αυτών είχαν προσπαθήσει να εισβάλουν στο κτίριο της Βουλής από τα σκαλιά πίσω από το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη.
Ωπ για περίμενε… Αυτό δεν έγινε και την περασμένη Παρασκευή; Η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Η εκτόνωση, που χρησιμοποιούν τα μαζικά κινήματα όταν δεν έχουν πάτρωνες (εδώ γελάμε ολίγον τι) μπορεί να ομοιάζει, ωστόσο η δομή και η προέλευσή τους διαφέρουν.
Προ ετών οι «Αγανακτισμένοι» είχε επιχειρηθεί να συγκριθούν με ένα άλλο μαζικό κίνημα. Αυτό των λεγομένων «Μακεδονομάχων», ήτοι όσων μαζικά σε όλη τη χώρα διαμαρτυρήθηκαν επί μακρόν για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Τώρα συγκρίνονται με τους διαμαρτυρόμενους για τα Τέμπη.
Είναι τουλάχιστον άστοχο και άτοπο να προσπαθούν κάποιοι να «συμπεθεριάσουν» τις κατά καιρούς λαοθάλασσες. Οι διαμαρτυρόμενοι δεν είναι ούτε «αστικός εχθρός» για τον έναν, ούτε «ιδεολογικός σύμμαχος» για τον άλλον εκφραστή του πολιτικού μετασχηματισμού.
Ο κίνδυνος που ελλοχεύει
Πέραν των άλλων πάντως, στην επανάληψη των συλλαλητηρίων ελλοχεύει ένας βασικός κίνδυνος. Ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος. Οι περισσότερες μαζικές διαμαρτυρίες όλα τα προηγούμενα χρόνια πάτησαν ένα συγκεκριμένο «αγκάθι». Και αυτό δεν ήταν άλλο από εκείνο της διάρκειας.
Ξανά και ξανά μάρτυρες στο ίδιο σκηνικό με επεισόδια ή χωρίς (συνήθως με) ο αρχικός στόχος μιας διαμαρτυρίας ξεθωριάζει. Επομένως η απειλή για τους ειλικρινώς διαμαρτυρόμενους σχετικά με την τραγωδία των Τεμπών είναι να επέλθει κόπωση και οι κινητοποιήσεις να διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν. Άλλωστε η δίκη για τα Τέμπη στην καλύτερη των περιπτώσεων θα ξεκινήσει από το φθινόπωρο. Οι μήνες είναι πολλοί προκειμένου να συντηρηθεί η διαμαρτυρία.
Το αν θα συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις θα φανεί σύντομα. Το ζήτημα είναι να μην συνηθίσουμε τοιουτοτρόπως και κατόπιν καταφύγουμε σε καβαφικούς μονολόγους:
«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις»