Με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου του με τίτλο “In Limbo”, ο Gautier μιλάει στο newsbomb.gr για τα ακούσματά του, το μουσικό αυτί της κόρης του και την ελπίδα σε σκοτεινούς καιρούς
Νέο, τον τρίτο προσωπικό του, δίσκο κυκλοφόρησε μόλις ο Gautier με τίτλο “In Limbo” και μας καλεί να τον ακούσουμε ολόκληρο, σαν τις σελίδες ενός ημερολογίου που καταγράφει χαρές και απογοητεύσεις.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στο newsbomb.gr ο δημοφιλής τραγουδοποιός για τους “αφανείς ήρωες” της δισκογραφίας που προτιμά να ακούει καθημερινά, τα ταξίδια που έμειναν για πάντα στη μνήμη του και την κόρη του που… δεν τον αφήνει να παίζει τα τραγούδια του στο πιάνο στο σπίτι.
Γιατί in limbo;
In limbo είναι μια αμετάφραστη κάπως έννοια που σημαίνει μεταξύ παραδείσου και κολάσεως, μια μετέωρη κατάσταση όπου δεν ξέρεις πού θα καταλήξει η μπίλια, όπου εξίσου εύκολα μπορείς να καταλήξεις στο ένα ή στο άλλο άκρο. Κάπως έτσι ήμουν και εγώ τα τελευταία κάποια χρόνια, σε μια σχετική κατάσταση λήθης, λόγω ενός προσωπικού συμβάντος που με σημάδεψε βαθύτατα. Τα τραγούδια αποτυπώνουν εν μέρει αυτό το βίωμα, το καθένα με διαφορετικό τρόπο. Στο σύνολο πάντως κοιτάω προς την ελπίδα και την θετικότητα θέλω να πιστεύω.
Ποια τα συναισθήματα σου τώρα που ο δίσκος κυκλοφορεί μετά από τόση προσπάθεια και τόσο καιρό που τα τραγούδια του δεν είχαν κάνει το ταξίδι τους στον κόσμο;
Χαίρομαι πολύ. Ο δίσκος ήταν έτοιμος κοντά ένα χρόνο. Για να κυκλοφορήσεις όμως έναν δίσκο, πρέπει καμιά φορά να περιμένεις την κατάλληλη ευκαιρία. Έτσι λοιπόν, μόλις εμφανίστηκε η ευκαιρία, ο δίσκος πήρε τον δρόμο του για τον έξω κόσμο.
Καλό είναι πάντως γενικά να βγαίνουν τα τραγούδια σύντομα και να μην αιωρούνται για πάντα αλλιώς δεν επιτρέπουν στις νέες δημιουργίες να βγουν. Πρέπει να γυρνάει η σελίδα και να κλείνει το κεφάλαιο για να μπορέσεις να προχωρήσεις στα επόμενα. Οπότε χαίρομαι που μπόρεσα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο και ευελπιστώ πλέον να ακούσει τον δίσκο όσος περισσότερος κόσμος γίνεται.
Ο Gautier
@ Γιάννης Τζαννής
Ποιο από τα καινούρια τραγούδια σου αποτυπώνει καλύτερα όσα θέλεις να πεις αυτό τον καιρό;
Δεν μπορώ να πω με ευκολία. Δεν υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζει περισσότερο από τα άλλα. Αγνοώ μάλιστα αν υπάρχει και το «ένα» το κομμάτι, το hit. Είναι περισσότερο ένα μουσικό ημερολόγιο και ακούγεται ο δίσκος καλύτερα ολόκληρος. Κλείνει πάντως με το «Is it just me», μια μπαλάντα που μιλάει για το πάντα ζωντανό όνειρο, τον ονειροπόλο που κρατάει την σπίθα της μουσικής και της ζωής πάντα ζωντανή.
Διαβάζω στο δελτίο τύπου «ένα προσωπικό restart όπου παρά τις αντιξοότητες, στο τέλος κερδίζει το φως και η ελπίδα». Πόσο πιστεύεις στο φως και την ελπίδα σε ένα κόσμο τόσο σκοτεινό και πολλές φορές απάνθρωπο;
Θέλω να το πιστεύω ότι στο τέλος κερδίζει το φως και η ελπίδα. Κι ας μην είναι πάντα αλήθεια, εγώ επιλέγω να πιστεύω αυτό. Ο κόσμος ναι, μπορεί να είναι απελπιστικά σκληρός, και να δείχνει ένα απάνθρωπο πρόσωπο, αλλά πάντα κάπου θα βρεθεί η χαραμάδα φωτός που θα μας δείχνει τον δρόμο.
Δείτε το βίντεο κλιπ του “Pieces”:
Ποιες οι επιρροές σου;
Του Γκωτιέ ποιας ηλικίας; Έχω μεγαλώσει, έχω ωριμάσει…πλέον οι επιρροές είναι άλλες. Είναι και ο εαυτός μου. Ακούω μουσικές με άλλο τρόπο πλέον. Όχι για να εμπνευστώ αναγκαστικά, αλλά ως απλός ακροατής που αναζητά λίγη από την μαγεία και το ταλέντο άλλων καλλιτεχνών.
Παλαιότερα αναζητούσα επιρροές. Και είχα πολλές. Πλέον δεν χρειάζομαι γιατί η φωνή που έχω μέσα μου είναι δυνατή και οφείλω να την ακούσω. Και πίστεψέ με, δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Είναι μια μεγάλη διαδικασία, σχεδόν διαλογιστική. Το να βρεις την «φωνή» σου είναι ίσως το πιο μεγάλο κατόρθωμα για έναν καλλιτέχνη… Αν το καταφέρει ποτέ να το φτάσει.
Τελικά πόσο εκτιμά το ελληνικό κοινό τον αγγλόφωνο στίχο;
Νομίζω αν κάτι αρέσει, το κοινό δεν θα έχει θέμα με τον στίχο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, στον Έλληνα θα του μιλήσεις καλύτερα στα ελληνικά. Στην δική μου περίπτωση, τα αγγλικά τα τραγουδάω γιατί αυτό μου είναι το πιο φυσικό. Τα ελληνικά τα τραγουδάω -ίσως λόγω καταγωγής- με έναν δικό μου τρόπο, που αναρωτιέμαι τι αποτέλεσμα θα είχε στον κοινό. Ίσως στο εγγύς μέλλον να το τολμήσω. Ίδωμεν.
Τι ακούς αυτό τον καιρό;
Από νιγηριανά γκόσπελ μέχρι αμερικάνικη neo-soul. Κάπου εκεί ανάμεσα αναζητώ κάτι το μοναδικό. Συχνά για κάποιο λόγο είναι οι λίγο πιο άγνωστοι καλλιτέχνες. Τους πολύ γνωστούς τους ακούω και αυτούς αλλά γενικά προτιμώ τους πιο αφανείς ήρωες.
Ο Gautier
Έχεις κάποιο άλμπουμ «ευαγγέλιο» που όποτε κι αν το ακούσεις δικαιώνει την αγάπη σου για αυτό;
Είχα για χρόνια του Jeff Buckley το «Grace». Αλλά πια δεν ξέρω αν έχω κάποιο ευαγγέλιο. Μακάρι να μπορούσα να επιστρέψω στα 15-20-25 μου χρόνια που τότε η μουσική ήταν πραγματικό βάλσαμο για εμένα, αληθινή πίστη. Χανόμουν στον μουσικό κόσμο. Βουτούσα στον μουσικό βυθό και έμενα απνευστί για ώρες και μέρες. Τώρα ο χρόνος κυλάει διαφορετικά. Γι’ αυτό εσείς οι νεότεροι που διαβάζετε: εκμεταλλευτείτε τον χρόνο της ανεμελιάς!
Ακούει η κόρη σου τα τραγούδια σου; Τι σχόλια ακούς από εκείνη;
Όχι! Η τουλάχιστον, όχι πολύ. Καμιά φορά μου λέει ότι τα ακούει τα πρωινά που πάει σχολείο όταν είναι με την μάνα της. Αλλά γενικά αν τολμήσω και παίξω καμιά νότα στο πιάνο με σταματάει. Δεν ξέρω γιατί… ίσως παίζω πολύ χάλια; Πάντως, αχνοφαίνεται κάπου ότι η μικρή έχει μουσικό αυτί. Είναι σε χορωδία. Κάνει και λίγο βιολί, τώρα λίγο πιάνο. Ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα γράψει και κάποιο δικό της τραγούδι.
Ποιο ταξίδι σου, μακρινό ή κοντινό, θυμάσαι με τη μεγαλύτερη νοσταλγία, με τις καλύτερες αναμνήσεις;
Υεμένη. Προ 2000. Για την ακρίβεια γύρω στο 1996. Όταν η χώρα ήταν ακόμη ένας παράδεισος. Ό,τι πιο τολμηρό κάναμε σαν ταξίδι οικογενειακώς. Εκεί ανακάλυψα τον αραβικό κόσμο, στα 13 μου περίπου. Abdullah λεγόταν ο οδηγός μας και Aisha η κόρη του. Δεν την γνώρισα ποτέ αλλά μας έλεγε ότι ήταν πανέμορφη γιατί είχε πολύ μακριά μαύρα μαλλιά. Πανέμορφη χώρα, πανέμορφα τοπία, κρίμα που ήρθαν οι πόλεμοι και τα όπλα και είναι πλέον η χώρα απροσπέλαστη. Αλλά δεν ήταν το μόνο ταξίδι που μου έμεινε χαραγμένο! Είναι και η Ιαπωνία. Που είχα πάει δις. Τι υπέροχη χώρα Θεέ μου. Άνετα θα έμενα εκεί για λίγο αν μπορούσα. Ίσως στο μέλλον!